O carvingu trochę już wiedziałam. Z Internetu i telewizji. Zachwyciła mnie ta dziedzina sztuki, bo tak trzeba przecież nazwać rzeźbienie w owocach i warzywach. Sztuka, która jest od wieków dziedzictwem narodowym Tajlandii, a do Europy dotarła dopiero na początku XXI wieku. To, co można w nich wyczarować to prawdziwe majstersztyki tej niezwykłej i ulotnej dziedziny. Ulotnej, bo wyczarowane dzieła sztuki przetrwają dzień, może dwa. Kiedy więc nasza Lokalna Grupa Działania „Między Ludźmi i Jeziorami” zorganizowała warsztaty na ten temat z przyjemnością wzięłam w nich udział. Zajęcia prowadził Mistrz Polski w Carvingu - Łukasz Szewczyk. Bardzo kompetentny młody człowiek, który tak pokierował grupą, że sami przez parę godzin staliśmy się rzeźbiarzami i rzeźbiliśmy w papryce, cukinii, fenkule, melonie i w arbuzie. Specjalnymi, profesjonalnymi nożami służącymi do tego celu wychodziły niezwykłe cudeńka! Pochwalę się, a co!
Jednak parę dni później czas się dla mnie zatrzymał,
a właściwie wyhamował. Dzień 26 maja – Święto Matki. Ale nie ma czasu na świętowanie,
bo wielki ból w brzuchu powoduje, że znajduję się w szpitalu. Ukruszony i
połknięty haczyk od protezy atakuje wyrostek robaczkowy i rozlewa go. Operacja.
Potem kilka dni klimatyzowania się w szpitalnej rzeczywistości i mozolnego
stawania na nogi, mimo bólu. Powolne odstawianie worków pooperacyjnych, ciągła
zmiana leków, dieta… Szpitalna rzeczywistość. Inny świat rządzący się własnymi
prawami. Ogromna rana trudno się goi, wreszcie dobranie właściwych antybiotyków
powoduje progres, ale mogę je przyjmować tylko w szpitalu. Jeden weekend, drugi,
trzeci wreszcie w domu. Jestem osłabiona, rana jeszcze się goi, ale jest coraz
lepiej. Za oknem lato – jest nadzieja! Taka to niesamowita i niemiła przygoda
spowodowała wykluczenie z życia na trzy
tygodnie!
Dziękuję Wam, kochani, za zainteresowanie się
moimi losami i wyrazy wsparcia, dzięki czemu przetrwałam jakoś tę szpitalną,
raczej nudną rzeczywistość. Pozdrawiam serdecznie 💗💖💓