Città Alta w Bergamo. Włochy.

 

Pierwszym miastem na trasie naszej kwietniowej wyprawy do Włoch było Bergamo. Leży ono w północnej części kraju, w regionie Lombardia, u podnóża uroczych Alp Bergamskich. To bardzo stare miasto, bowiem założyli je Celtowie czterysta lat przed naszą erą. Trzy wieki później zajęli je Rzymianie i to oni nazwali miasto Bergomum. W czasie swej dość burzliwej historii, jako że leżało na handlowych szlakach, było też stolicą Longobargów, członkiem ligi Lombardzkiej, podbitą częścią Republiki Weneckiej, przez jakiś czas włączone było do Austrii,  a na końcu weszło w skład zjednoczonych Włoch (1861). Wspominam o tym dlatego, że do dziś przetrwało tu wiele śladów różnych cywilizacji oraz zabytków z różnych okresów jego historii.

Najstarsza część miasta w Bergamo widoczna jest ze znacznej odległości, ponieważ leży na wysokim wzgórzu. Nazywa się je więc Città Alta, czyli po włosku Wysokie Miasto. Poniżej leży zbudowane później Dolne Miasto - Città Bassa. Obydwie części są niezwykle urocze. I ta będąca jednym wielkim zabytkiem część najstarsza i ta nieco nowsza. My skupiliśmy się na Città Alta.

Do tej części miasta można wjechać autem (w dzień powszedni), można dojechać autobusem podmiejskim, można wejść na pieszo albo wjechać kolejką – funicolare, co przy ograniczonym czasie było nawet wskazane.

Gdyby dysponować większą ilością czasu można je obejść dookoła pokonując sześć kilometrów urokliwej trasy. Z lewej towarzyszą nam potężne mury obronne zbudowane w XVI wielu przez Wenecjan i piękne fasady starej zabudowa miasta, a z prawej mamy wspaniałe widoki na Dolne Miasto. Potem jedną z bram wejść w obręb murów, by chłonąć klimat tego wspaniale zachowanego miasta.

My spacer zaczynamy od małego placu przy końcowej stacji kolejki. Widać stąd wąskie, kamienne uliczki pnące się pod górkę lub opadające w dół, a wokół ściśle przylegające do siebie stare kamieniczki i pałace, które zachowały mnóstwo dawnych kamiennych, dekoracyjnych elementów. Niektóre pałace zamieszkane są przez te same rodziny od kilku wieków, choćby Pallazzo Terzi. Gdyby nie przejeżdżające auta można byłoby sądzić, że teleportowaliśmy się kilka wieków w czasie, bowiem klimat zachował się tutaj cudny.

PALLAZZO TERZI.

Między  tą ciasną zabudową zauważamy inne ciekawe miejsca: małe ogródki albo niepozorne przejścia do klasztorów albo pięknych świątyń, których spotkamy tutaj wiele.

Co kawałek wychodzimy na placyki lub place otoczone wspaniałą architekturą. Po drodze mijamy mnóstwo knajpek i sklepików. W wielu z nich zauważamy smakowicie wyglądające ciasteczka. To miejscowy, baaardzo słodki deser – polenta e osei, składający się z ciasta biszkoptowego, kremu maślanego, orzechów i rumu, na wierzchu jest marcepan posypany jeszcze cukrem pudrem. Spróbowałam… i to tyle w tym temacie. 

Po krótkim spacerze, bo tu raczej nigdzie nie jest daleko, natrafiamy na największy i najbardziej reprezentacyjny plac miasta, a właściwie dwa place otoczone najbardziej znanymi i najpiękniejszymi budowlami miasta. Jeden to Piazza Vecchia z marmurową fontanną  Contarini.

Plac otoczony jest budynkami, które kiedyś, i w większości dziś, pełnią role budynków użyteczności publicznej, choćby Pallazzo Nuovo, w którym znajduje się biblioteka.

W tylnej części placu stoi piękny, XII-wieczny pałac, który jest najstarszym ratuszem we Włoszech - Pallazzo della Ragione. Pod nim są łukowate przejścia, a na głównej ścianie widnieje ślad władania weneckiego – lew św. Marka. Przejdziemy pod nim na kolejny plac.

Obok stoi równie stary Pallazzo del Podesta, a połączono je przejściem i zadaszonymi schodami. Obydwa są dziś muzeami. Pod pałacem odkryto mury rzymskich budowli. Z wysokości schodów rozpościera się wspaniały widok na Piazza Vecchia i następny plac – Piazza del Duomo, przy którym znajdziemy obiekty sakralne, będące największymi perłami architektonicznymi Włoch.

Do pałacu przylega najwyższa w mieście wieża miejska – Torre Civica (wież tu jest wiele), na którą można się wspiąć. Nazywana jest dzwonnicą a widoki, które z niej zobaczymy są na pewno fantastyczne.   

Na Piazza del Duomo widzimy bazylikę Santa Maria Maggiore z XII z przepięknym i misternie zdobionym Portalem Czerwonych Lwów. Wnętrza są zaś barokowe, pozłacane i można tu podziwiać tkaniny dekoracyjne naśladujące obrazy czyli arrasy, które tkali najlepsi mistrzowie z Flamandii i Florencji. To jedna z najpiękniejszych włoskich świątyń.

Do świątyni przylega Capella Colleoni, która jest mauzoleum rodu Colleoni wybudowanym w XV wieku. Fasada kaplicy ozdobiona różnokolorowym marmurem jest arcydziełem lombardzkiego renesansu.

Obok jest Baptysterium z początku XIV wieku. Zbudowano je na planie ośmioboku, a zdobią je kolumny i kopuła z postaciami symbolizujące różne cnoty.  

I to nie koniec fantastycznych budowli przy tym placu, bowiem z drugiej jego strony widzimy katedrę św. Aleksandra (patrona Bergamo) i św. Wincentego. Ta jest nowsza, ale również robi wrażenie. Wejściowy portyk niczym łuk triumfalny zaprasza do środka, a wnętrze jest ogromne, jasne, bogato zdobione, ale ciepłe i nie znajdziemy tu przesadzonego przepychu.

Jedna nawa z bocznymi kaplicami, wspaniałe prezbiterium, dwie ambony i wspaniałe sklepienie muszą zachwycić. W jednej z kaplic są pamiątki poświęcone papieżowi pochodzącemu z Bergamo Janowi XXIII. Szczególne wrażenie robi jego złota tiara wysadzana perłami i szlachetnymi kamieniami. 

W drodze powrotnej, z bułką z prosciutto i mozzarellą w rękach, bo szkoda czasu na biesiadowanie, zbaczamy z trasy. Pniemy się pod górkę, by zobaczyć jeszcze XIV-wieczną fortecę z basztą – La Rocca. Szkolili się tu wojskowi, potem była więzieniem, a teraz muzeum. Z tarasu parkowego przy twierdzy rozciągają się panoramiczne widoki na Dolne Miasto, a z jej drugiej strony na jeszcze wyżej położoną część Città Alta.

Pół dnia to niewiele czasu, by dobrze zwiedzić ten kawałek Bergamo, ale wystarczająco by się nim zachwycić. Cieszę się, że mogłam zobaczyć to wspaniale zachowane historyczne miasto i nie kojarzyć go tylko z tragicznymi scenami rozlewającej się stąd pandemii koronawirusa.