Skansen w Kłóbce.

 

Skansen w Kłóbce jest częścią Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku. Już wcześniej czytałam o tym ciekawym miejscu w Internecie, a skanseny, które zachowały duszę, klimat i zapach dawnej wsi bardzo lubimy odwiedzać. Postanowiliśmy więc tam wjechać podczas drogi powrotnej z Włocławka.

Kłóbka leży dwadzieścia sześć kilometrów od Włocławka przy drodze nr 91 w kierunku Łodzi. Właściwie trzeba od niej odbić trzy kilometry, ale poprowadzą nas tam odpowiednie znaki. Przejeżdżamy przez zadbaną wioskę. Na miejscu jest nowy, duży parking i przez ulicę z sygnalizacją świetlną podchodzimy do wejścia. Widzimy tu mapę skansenu i napis, że to Kujawsko-Dobrzyński Park Etnograficzny. I już stąd widać, że jest on nieco inny od wcześniej przez nas odwiedzanych, bowiem leży urokliwie na pagórkowatym terenie.

Podczas zakupu biletów okazało się, że w to niedzielne wczesne popołudnie można było zwiedzać je z przewodnikiem z czego ochoczo skorzystaliśmy. Nie spodziewaliśmy się, że w marcu będzie to możliwe. Takie miejsca raczej zaczynają żyć dopiero od kwietnia. A tu niespodzianka! W dodatku panie w nim pracujące były bardzo sympatyczne i dumne z tego miejsca. Widać, że nim żyją i bardzo o nie dbają.

Po skorzystaniu z nowoczesnej toalety ruszamy z całkiem sporą grupką (to też fajne, że ludzie nawet w marcu odwiedzają takie miejsca!) za panią przewodnik, młodą dziewczyną, która z prawdziwą pasją pokazywała poszczególne obiekty i przedmioty znajdujące się w skansenie, otwierała każdy ich zakamarek i raczyła nas ciekawymi opowieściami z nimi związanymi. Przyjemnie się tego słuchało!

Skansen nie jest duży, ale dzieli się na dwie części. Jest tu sektor wiejski i dworsko-pałacowy, który jest szczególnie interesujący ze względu na ludzi, którzy w nim mieszkali. 

W części wiejskiej odwiedzamy kilkanaście miejsc, z czego część stanowią kompletne zagrody kujawskie i dobrzyńskie z pieczołowicie odtworzonymi i wyposażonymi wnętrzami oraz wieloma interesującymi detalami. Poza tym jest tu wiata z maszynami rolniczymi, garncarnia, kapliczki, kuźnia, wiatrak-koźlak, żydowska karczma o ciekawej nazwie Wydrzygrosz z mieszkaniem właścicieli, szkoła z klasą i mieszkaniem nauczycielki, remiza z odnowioną pompą strażacką oraz piękne zrekonstruowany kościół. W zagrodach można zaprzyjaźnić się w czarnymi owcami albo konikami. Po drugiej strony ulicy, przy rzeczce, stoi odbudowany właśnie młyn wodny na rzeczce Lubieńce.

ZAGRODA KUJAWSKA.

CHATA KUJAWSKA Z PODCIENIAMI.

ŁÓŻECZKO I ZABAWKI DLA DZIECI.

PRZYMRĘ GŁODEM, BO NIE UDAŁO MI SIĘ RUSZYĆ ŻARNA!

KUŹNIA.

WIATRAK-KOŹLAK.

PIĘKNI MIESZKAŃCY SKANSENU.

BUDYNEK SZKOŁY.

 ŻYDOWSKA KARCZMA.

MIESZKANIE KARCZMARZA. 

MIĘDZY BUTAMI SKARABEUSZ DO ICH ŚCIĄGANIA.

PO PRAWEJ REMIZA.

FIGURKA MATKI BOŻEJ SKĘPSKIEJ.

SIKAWKA.

ZAGRODA DOBRZYŃSKA.

MŁYN WODNY.

MECHANIZM MŁYNA WODNEGO WIDZIANY PRZEZ SZYBĘ.

Po tym spacerze schodzimy w dół, przechodzimy przez mostek zbudowany nad stawem i wkraczamy do dworskiego parku. Tu na wzgórzu stoi siedziba ziemiańska, którą zbudowali w pierwszej połowie XIX wieku roku Orpiszewscy, ród zasłużony dla kraju (szczególnie dotyczy to powstań narodowych) oraz dla okolicy. Byli bardzo wykształceni, działali społecznie, byli też dobrymi patriotami i gospodarzami. Jednak najciekawszą mieszkającą tu osobą była Maria z Wodzińskich Orpiszewska, żona Władysława. Tę postać kojarzą na pewno znawcy życiorysu Chopina i Słowackiego. Ta wykształcona i światowa dama, kompozytorka, pianistka i malarka, była muzą drugiego i jedyną narzeczoną tego pierwszego. Nie poślubiła kompozytora, ale wspomnienia po Fryderyku tu pozostały.

Dwór z dobudowaną przez Marię częścią pałacową był rodową siedzibą do drugiej wojny. Potem różne były jego losy, aż popadł w straszną ruinę. Rodzina Orpiszewskich odzyskała go pod koniec XX wieku, ale nie posiadała środków na jego odbudowę. W 2010 roku odkupiło go muzeum i został odtworzony według starych zdjęć i wspomnień rodziny.  Teraz prezentuje się wspaniale.

Po obejrzeniu filmu o historii rodu i ich siedziby wchodzimy na salony. Wnętrza są bardzo przyjemne, wypełnione wspaniałymi eksponatami i bibelotami stylistycznie dobranymi a pochodzącymi z kujawskich siedzib ziemiańskich oraz tych, które zachowano z Kłóbki. Znajdziemy tu też współczesne zdjęcia rodziny Orpiszewskich.

W części pałacowej umieszczono pamiątki po Marii. W pierwszej części poznajemy młodą Marię, z czasów gdy przyjaźniła się ze Słowackim i Chopinem, w drugiej jest dojrzałą artystką i żoną (najpierw hr. Skarbka, a po rozwodzie Władysława Orpiszewskiego). Są tu namalowane przez nią obrazy, szkice, rękopisy oraz należące do niej pianino, na którym wspaniale interpretowała utwory Chopina. Na podstawie namalowanego przez nią akwarelowego portretu kompozytora wykonano litografię, która do dziś jest jednym z najpopularniejszych wizerunków artysty. Maria spędziła tu ostatnie lata życia i jest pochowana na miejscowym cmentarzu razem z członkami rodu.

AKWARELOWY PORTRET CHOPINA.

MADONNA JEJ AUTORSTWA.

Trzecia część ekspozycji znajduje się w piwnicach. Zobaczymy tu jak wyglądała kiedyś dworska kuchnia, spiżarnia i pralnia. Tu też pieczołowicie dobrano bardzo interesujące eksponaty.

Jest tu jeszcze do zobaczenia park i sad dworski, ale je już odpuściliśmy, bo zwiedzanie zajęło nam przeszło trzy godziny i czas było wracać.  Jednak warto było się tu zatrzymać!