Malá Strana w Pradze. Czechy.

 

Urodę praskiej dzielnicy Malá Strana widać z hradczańskiego wzgórza zamkowego. Leży ona u jego podnóża, a z drugiej strony ogranicza ją rzeka Wełtawa. Uroczo wygląda jej ciasna zabudowa z czerwonymi dachami domów i wieżami kościołów, między którymi zmieściło się jednak sporo terenów zielonych: parków i ogrodów.

Malá Strana była kiedyś samodzielnym miastem założonym w XIII wieku przez Przemyślidę Przemysława Ottokara II. Osiedlili się tu koloniści z Niemiec. Pierwszy okres świetności przypadł na czasy Karola IV Luksemburskiego, który miasto rozbudował i otoczył murami obronnymi. Jednak wojny husyckie i liczne pożary często miasto niszczyły, a zamieszkująca je ludność nie miała środków na ciągłą jego odbudowę, więc odsprzedawała swoje tereny arystokratom, których przyciągała bliskość Hradczan. I tak dla przykładu Albrecht von Wallenstein odkupił 25 domów, by je wyburzyć i pobudować tu swój pałac (obecnie siedziba czeskiego Senatu) wraz z pięknymi włoskimi ogrodami, które do dziś można zwiedzać.

Od tego czasu Malá Strana zaczęła nabierać innego charakteru. Zaczęto wznosić tu pałace i rezydencje magnaterii oraz bogatej szlachty, stąd dziś dzielnica ma charakter rezydencjalny. W 1784 roku, wraz z Hradczanami, Starym Miastem i Nowym Miastem, stała się częścią miasta Pragi. Dziś przyciąga turystów przepiękną architekturą mieszkalną: od gotyku do baroku, pałacami i świątyniami, malowniczymi uliczkami biegnącymi często pod górkę w stronę Hradczan lub drugiego wzgórza Petřin, mnóstwem muzeów, historycznymi knajpkami i piwiarniami oraz sklepikami z pamiątkami.

Część dzielnicy leży na wyspie Kampa, którą oddziela od reszty miasta kanał młyński, zwany Čertovka, który wprawiał kiedyś w ruch tutejsze młyny, a dziś dodaje mu uroku i klimatu. Najlepiej widać jej zabudowę z pokładu statku wycieczkowego pływającego po Wełtawie.

Teraz zapuszczamy się w jej uliczki. Niektóre są wąskie, klimatyczne, brukowane. Kamień może stanowić problem spacerowy śliską zimą, ale nie można przestać zachwycać się otaczającą je architekturą. Wspaniałe kolory elewacji, liczne wymyślne zdobienia, urocze podcienia, więc nic dziwnego, że umiejscowiono tu wiele ambasad i placówek dyplomatycznych. Każdy chciałby mieć możliwość pracy w takim uroczym miejscu. Ja, gdybym miała zamieszkać w Pradze, również wybrałabym tę dzielnicę (gdyby mnie było stać). 

Od czasu do czasu wychodzimy na mniejszy lub większy plac miasta, których tu wiele. Sercem tej dzielnicy jest największy w nich  - plac Małostrański (Malostranké námĕsti), obstawiony mnóstwem lokali gastronomicznych różnego rodzaju, wśród których są takie, które działają od wieków. Są tu też sklepy z pamiątkami, wiele z nich oferuje przepiękne ozdoby z kolorowego szkła i kryształy. Zaletą tego placu jest też to, że ulicą Nerudową (Nerudova) dojdziemy stąd na Hradczany albo w drugą stronę, ulicą Mostową (Mostecká) do mostu Karola, największej atrakcji Pragi.

Przy placu stoi też ogromna świątynia z kopułą, którą widać z niemal każdego zakątka tej części miasta. To barokowy kościół św. Mikołaja, który pobudowali jezuici pragnąc, aby to była najpiękniejsza świątynia w Czechach. Można wejść na jego wieżę i podziwiać miasto z tej perspektywy. Świątynia szczyci się wspaniałymi freskami oraz tym, że na tamtejszych organach grywał sam Mozart.

W pobliżu jest jeszcze inna wspaniała barokowa świątynia Panny Marii Zwycięskiej. Ta z kolei słynie z cudownej figurki tzw. Praskiego Dzieciątka Jezus. Ta mierząca 47 centymetrów drewniana figurka pokryta woskiem została podarowana w 1628 roku karmelitom przez lokalną bogatą szlachciankę z hiszpańskimi korzeniami i wystawiona jest w prawym bocznym ołtarzu.

W kościele jest też muzeum, w którym wystawiona jest wspaniała kolekcja szat podarowanych przez katolików z różnych krajów, bowiem figurka jest przebierana w szaty odpowiadające danemu okresowi liturgicznemu. Szaty podarowane przez Polaków również tam znajdziemy. Każde z nich to małe dzieło sztuki zdobione złotem, srebrem i kamieniami szlachetnymi. Jeden ze strojów  własnoręcznie wykonała cesarzowa Maria Teresa Habsburg. Kościół licznie odwiedzają turyści hiszpańskojęzyczni,  którzy szczególnie lubią takie klimaty.

Wspomnę o jeszcze jednej świątyni, bo ta ma ciekawą nazwę i wygląd. To kościół Matki Bożej pod Łańcuchem przy placu Maltańskim. Od XII wielu jest własnością Zakonu Kawalerów Maltańskich, choć jej wygląd jest nowocześniejszy, bowiem przebudowana ma już barokowy styl. 

Jeśli już wspomniałam o muzeach, to dodam, że i w tej dzielnicy jest ich bardzo wiele. I to bardzo różnych. Tym razem ich nie zwiedzaliśmy, ale natrafiliśmy na kilka, choćby na muzeum Franza Kafki czy interaktywne muzeum Mozarta.

Jest też sztuka uliczna, choćby Davida Černego, którego nazwisko  błyszczy w czeskim, choć nie tylko, świecie artystycznym. Jego wyjątkowe prace rzeźbiarskie szokują, prowokują i wywołują wiele dyskusji. Nie zmienia to postaci rzeczy, że można ich wiele spotkać na praskich ulicach i placach. W tej części miasta też jest kilka, choćby olbrzymie raczkujące po parku niemowlęta z twarzą automatów na monety czy chłopcy sikający do kałuży, która jest mapą Czech (zimą ich narządy zabezpieczono folią).

Inną sztukę uliczną znajdziemy przy placu Velkopřevorské namĕsti. Jest tu słynna, bardzo kolorowa ściana Johna Lennona Make love, not war. Są tu teksy piosenek Beatlesów, przekazy miłosne i wołanie o lepszy świat. Jej przekaz jest wciąż aktualny, a ilość odwiedzających ogromna. Ludzie z całego świata mogą tu napisać coś od siebie, choć jest to trudne, nawet w styczniowy dzień, bo jest po prostu tłoczno!

Późnym popołudniem, już bardzo zmęczeni odpoczywamy w ciepełku i jemy obiad, oczywiście knedliki, w jednej z restauracji przy placu Małostrańskim. Potem kluczymy jeszcze wśród klimatycznych uliczek i kierujemy się do mostu Karola, nazwanego tak na cześć jego pomysłodawcy Karola IV Luksemburskiego. A to jest to miejsce, które po prostu trzeba odwiedzić! Bo most to cudo architektoniczne zbudowane z kamienia w XIV wieku, którego nie zniszczyły powodzie i inne kataklizmy, choć w XIX wieku było już bardzo blisko. Może dlatego, że kamień węgielny pod jego budowę wmurowano 9 lipca 1357 roku o godzinie 5.31 rano, zgodnie z układem gwiazd, dla jego ochrony. 

Ma przeszło pół kilometra długości, niemal dziesięć metrów szerokości, piętnaście filarów i jest najstarszym mostem tego typu zachowanym na  świecie. Kiedyś kursował po nim tramwaj konny, potem elektryczny i odbywał się ruch samochodowy, ale od 1965 roku jest przeznaczony tylko dla ruchu pieszego. Zdobią go wieże, od strony Starego Miasta mostowa, od Małej Strany dwie wieże. Ta niższa sięga czasów wcześniejszego mostu z XII wieku.

Spacer po nim to prawdziwa uczta, bowiem oprócz poczucia, że spacerujemy po tak wiekowej konstrukcji, to mamy stąd przewspaniałe widoki i ucztę dla oczy z powodu zabytkowych figur świętych, które na moście postawiono. Jest ich trzydzieści, po piętnaście z każdej strony, więc ochrona mostu jest jeszcze wzmocniona! Przeszliśmy nim kilka razy, w dzień i o zmierzchu, podziwialiśmy od strony Wełtawy podczas rejsu, ale i tak nie jesteśmy nasyceni tą przyjemnością!

W kolejnym dniu pobytu w Pradze penetrowaliśmy już prawobrzeżną część miasta. Ale o tym w innym wpisie…