U Kargula i Pawlaka w Lubomierzu.

 

Pamiętacie scenę z filmu Sami Swoi, w której Pawlak szukał doktora do kobiety, która mu zległa? Pewnie tak! Cały film, jak i następne części trylogii Sylwestra Chęcińskiego są przecież kultowymi w naszej kinematografii. Pawlak przemierzał wtedy puste uliczki miasteczka w poszukiwania doktora, a znalazł weterynarza, który po wytrzeźwieniu okazał się być… młynarzem.  Tę scenę, jak i kilka innych, nakręcono w 1967 roku w Lubomierzu, niewielkim dolnośląskim miasteczku niezniszczonym podczas ostatniej wojny. Gdy patrzę dziś na jego uliczki, to powiem Wam, że  niewiele się tu zmieniło. Tak, jakby czas się zatrzymał! No, może tylko odnowiono fasady większości kamienic, pobudowano nowe parkingi, ustawiono nowoczesne ławeczki trochę zakłócające jego niesamowity klimat. A tego jest tu całe  mnóstwo!

Lubomierz to jedno z najmniejszych miast na Dolnym Śląsku (2 tyś. mieszkańców), a zarazem jedno z najstarszych. Prawa miejskie nadał mu w XIII wieku książę Bolko I Surowy, a świadkami jego historii są resztki murów obronnych, zachowane fragmenty gotyckiego kościoła będące dziś częścią barokowej świątyni, zabudowania klasztoru benedyktynek, średniowieczny układ uliczek oraz zabytkowe kamienice, nawet XVI-wieczne, a także pomniki. Sporo tego jak na tak nieduże miasteczko!

MUZEUM KARGULA I PAWLAKA.

Jednak nie wiem, czy byłoby tak popularne, gdyby nie kręcone tutaj sceny do filmu Sami Swoi  oraz utworzone potem, jedyne w Polsce, Muzeum Kargula i Pawlaka. O tym miasteczku i muzeum wspominała Stokrotka na swoim blogu, czym mnie mocno zainspirowała za co jej bardzo dziękuję. No, i zwiedziliśmy je! 

 

Samochód zostawiliśmy na rynku, można też przed wjazdem do niego, bo tam też jest duży parking. Zwiedzanie zaczęliśmy od wspomnianego muzeum. Mieście się ono w pięknej, XVI-wiecznej kamienicy - Domu Płócienników, czyli  takim dawnym domu handlowym, w którym zachowało się mnóstwo oryginalnych architektonicznych elementów. O wyeksponowaniu tutaj zebranych po filmie pamiątek zdecydowali mieszkańcy miasteczka i w 1995 roku utworzono w nim muzeum.

Najpierw na kinowym ekranie wyświetlanym dawnym aparatem można zobaczyć najzabawniejsze fragmentu filmu, a potem pooglądać całe mnóstwo rekwizytów z polskiej komedii wszechczasów. Jest więc sierp tatowy, granat na wszelki wypadek, rower, który Witia wymienił na kota, kożuch Pawlaka, karabin, co mu zamek wylata czy ostatni garnek Kargula. Buzia się sama uśmiecha przy kolejnych opisach. Są meble, stroje, narzędzia, plakaty. Dużo tego! 

 

Jest tu też wyeksponowany skarb, który został odnaleziony w Lubomierzu po wojnie. Tak, to muzeum warte jest zobaczenia!

ZAUŁEK FILMOWY

Uzupełnieniem muzeum jest Zaułek Filmowy znajdujący się w uliczce obok  muzeum. To alejka z umieszczonymi na ścianie tabliczkami pamiątkowymi gwiazd polskiego filmu, które odwiedziły Lubomierz przy okazji odbywającego się tutaj Festiwalu Filmów Komediowych. Ciekawy pomysł i ciekawe miejsce! 

KOLUMNA ŚW. MATERNUSA.

Stoi przez Zaułkiem Filmowym i przedstawia św. Maternusa, o którym słyszałam po raz pierwszy. Był on biskupem Kolonii i Trewiru (IV w.), orędownikiem w gorączce i chorobach zakaźnych. To kamienna, barokowa rzeźba, a święty stoi na kolumnie trzymając w jednym ręku model kościoła, a w drugim pastorał. Pod jego wezwaniem znajduje się tutejszy kościół parafialny. Jego wizerunek jest też w herbie miasta.

RATUSZ MIEJSKI.

Kiedy spojrzymy teraz nieco niżej zauważymy wiele wspaniałych, zabytkowych kamienic wokół podłużnego rynku, niektóre z pięknymi podcieniami, zobaczymy wybrukowane uliczki, a także ciekawy budynek z wieżyczką i stopniami otoczonymi balustradą. To Ratusz Miejski. Obecny wybudowano na początku XIX wieku w miejsce zniszczonego wcześniej budynku. I jak dawniej jest siedzibą władz miejskich. Ciekawostką jest wbudowany w jedną ze ścian XVI-wieczny, trzymetrowy pręgierz służący do wymierzania kar. 

RATUSZ - ZDJĘCIE Z BOKU.

Z LEWEJ ZABYTKOWY PRĘGIERZ.

ZESPÓŁ RZEŹB - FIGURY MOROWE.

Za ratuszem znajdziemy jeszcze jeden pomnik. To pomnik morowy z Matką Boską na kolumnie, św. Janem Chrzcicielem i św. Rochem mający chronić mieszkańców przed zarazą. Ufundowała go opatka tutejszego klasztoru benedyktynek - Marta Tanner dla upamiętnienia 898 ofiar zarazy (połowy miasta) na początku XVII wieku.

POMNIK MOROWY, ZA NIM RATUSZ MIEJSKI.

KOŚCIÓŁ WNMP I ŚW. MATERNUSA.

W miejscu, w których stoi obecna, okazała barokowa świątynia pod wezwaniem WNMP i św. Maternusa istniały inne, wcześniejsze. Z tej gotyckiej pozostała kaplica, chór mniszek, dolna kondygnacja wieży, wirydarz z krużgankami klasztoru benedyktynek sprowadzonych do Lubomierza w XIII wieku i z którymi nierozerwalnie związana jest historia miasta. Tych miejsc zwiedzić nie mogliśmy, trzeba się wcześniej umówić. W zabudowaniach klasztornych, w których mieści się dziś internat lubomierskich szkół średnich, jest też Muzeum Habitu. Również go nie zwiedziliśmy, bo odstawione było rusztowaniami. Udało się za to wejść do świątyni, która akurat była otwarta, co dziś na co dzień rzadko się zdarza.

Okazała jest na zewnątrz i w środku. Jest tu ogromna nawa, piękny ołtarz główny z płaskorzeźbą WNMP, wiele ołtarzy bocznych, bogato zdobiona ambona, ogromne malowidła na sklepieniach, a nad prezbiterium zwracający uwagę plafon z 12 apostołami. Nawet wiekowe, drewniane ławki tworzą tu klimat. Byłam pod wrażeniem jej ogromu i urody! Doczytałam za późno, że w wielu punktach kościoła są kody QR, które można pobrać i samodzielnie zwiedzać to zachwycające miejsce. Jest jeszcze wiele opowieści o odkopanych skarbach, jest Muzeum Klasztorne, jest największy w Polsce relikwiarz z relikwiami pierwszego stopnia, są legendy i historyczne opowieści. Polecam to miejsce!

Polecam wybrać się do Lubomierza, bo wspomniałam tylko o części jego atrakcji. A to niezwykle urokliwe i klimatyczne miejsce!!!