W stolicy polskiego rocka. Jarocin.

 

Skończyły się wpisy z południowoeuropejskim słoneczkiem i błękitnym morzem w tle. Kolejne będą z naszego polskiego podwórka, słoneczka w nich trochę będzie, morza już nie. Trudno! Nie wszystko może leżeć nad morzem!

Jarocin na pewno nad morzem nie leży, tylko w Wielkopolsce na trasie Poznań-Kalisz. Najbardziej znany jest z organizowanych tu od pięćdziesięciu lat festiwali rockowych. Nazywany jest zresztą stolicą polskiego rocka. Odnajdziemy tu wiele akcentów z nim związanych, ale innych atrakcji w Jarocinie też nie brakuje. Byłam tu na krótko w ubiegłym roku, jednak to co zobaczyłam spowodowało, że postanowiłam wrócić. Czekałam tylko na zakończenie trwających w centrum ogromnych remontów. I tak minęło półtora roku. W listopadzie zrealizowałam swoje marzenie. Co prawda remont nawierzchni na rynku jeszcze trwa i to utrudnia zwiedzanie, ale inne miejsca są dostępne. To zaczynamy!

PAŁAC RADOLIŃSKICH.

Samochód zostawiamy na parkingu, przy niedługiej ulicy Zamkowej. Latem na pewno jest tu tłoczno, ale w listopadową sobotę było spokojnie. Skoro ulica Zamkowa, to jest i zamek. Ten jest dość nowy, odbudowany po zniszczeniach, ale Jarocin jest miastem z długą historią, sięgającą XIII wieku, więc pewnie inne pałace tu istniały. Miasto leżało na ważnych szlakach komunikacyjnych, handlowych i przez wieki było własnością różnych wielkopolskich rodów szlacheckich, którzy o nie dbali. Choć nie omijały je też klęski. Obecny pałac rodu Radolińskich herbu Leszczyc (w czasach pruskich przemianowani na von Radolin) został zbudowany w połowie XIX wieku, jako niezwykle piękna rezydencja w stylu angielskiego gotyku. Widać to na obrazie w ocalałej z pożaru w 1917 roku części pałacu, który strawił większość zabudowy oraz bogate zbiory i pamiątki rodzinne gromadzone przez wieki.

Dziś mieści się w nim muzeum, szkoła muzyczna i biblioteka. Po Radolińskich niewiele zostało, ale to co zobaczyliśmy mówi wiele o ich zamożności i dobrym smaku, choćby srebrne guziki z herbem z kamerdynerskiej liberii czy gotyckie intarsje zakupione w Salzburgu, a także przepiękne witraże, meble, drzwi oraz klatka schodowa.

WYSTAWA CZASOWA DLA DZIECI
WYPOŻYCZONA Z CENTRUM NAUKI KOPERNIK.

HISTORIA JAROCINA.

GUZIKI Z HERBEM DO LIBERII.

GOTYCKIE INTARSJE.

URATOWANE WITRAŻE.

ORYGINALNE DRZWI.

PIĘKNA KLATKA SCHODOWA. 

Na ścianach zwróciłam uwagę na współczesną wystawę niezwykłych serwet, zwanych snutkami golińskimi. Większość pewnie tę nazwę słyszy pierwszy raz! Ja również! Snutka to rodzaj haftu nasnutego na płótnie wykonywany w tej okolicy. Pozostałe części płótna są wycinane i w ten sposób powstaje taki niezwykle misterny wzór. Przecudne!!!

Niezmiernie ciekawa jest historia rodu Radolińskich vel Radolin, którzy dla Polaków stali się Niemcami, a dla Niemców byli Polakami. Dla zainteresowanych do doczytania ich dzieje. Pałac, jak widzicie, prezentuje się całkiem przyjemnie. Zwłaszcza, że otoczony jest dużym, zadbanym parkiem. 

W parku znajdziemy wiekowe okazy drzew, stawy z fontannami, aleje spacerowe, gotyckie ruiny kościoła św. Ducha, nowy amfiteatr z rockowymi wspomnieniami i budynek zwany Skarbczykiem. Ten ostatni niegdyś był siedzibą właścicieli miasta, później rodowym skarbcem Radolińskich. Dziś jest tu galeria i miejsce spotkań różnych organizacji. 

SKARBCZYK

SKARBCZYK W JESIENNEJ ODSŁONIE.

Obok pochowano, według życzenia, jednego z właścicieli – Alfreda von Radolina. Z tego miejsca jest ładny widok na najstarszą część miasta. Zauważyliście pewnie, że już tutaj pojawiły się wspomnienia jarocińskich festiwali rockowych. Znacznie więcej ich jednak po drugiej stronie ulicy.

Stoi tu zabytkowy, wyremontowany spichlerz, a w nim  muzeum - Spichlerz Polskiego Rocka i to w tej niezwykłej scenerii wyeksponowano bogatą dokumentację fotograficzną kultowego festiwalu, wycinki prasowe, nagrania muzyczne i filmowe z kolejnych festiwali, a także pamiątki po festiwalowych, czasem kontrowersyjnych, wykonawcach. Są tu także oryginalne plakaty, wejściówki, ubrania, pamiątkowe koszulki oraz, oczywiście, glany. Wystawa ma nowoczesną, multimedialną oprawę, można posłuchać - słuchałam i pośpiewać – śpiewałam ulubione kawałki. Ich dźwięki zresztą towarzyszą nam od początku zwiedzania. Muzyka, jak wiadomo uszczęśliwia, więc pobyt w tym muzeum jest niezwykle przyjemny. Fani rocka mogą zapoznać się z jego historią, a także spotkać się i powspominać, bowiem na parterze znajduje się klubokawiarnia. 

Wychodzimy z muzeum i od razu rzuca nam się w oczy duży mural o tej samej tematyce. To mural punka, jeden z wielu jarocińskich murali nawiązujących do historii polskiego rocka. Są one elementem projektu promocji Spichlerza Z kontrkultury w popkulturę. W najstarszej części miasta, które zwiedzaliśmy spotkałam jeszcze kilka.

Stąd już dosłownie trzy kroki do rynku. Ale po drodze jeszcze wizyta w kościele parafialnym św. Marcina. To najstarszy jarociński zabytek z XIII wieku zbudowany przez założycieli miasta – Jarocińskich, choć przebudowany i powiększony przez Radolińskich, stąd gotyku na pierwszy rzut oka niewiele. Okolony jest krużgankiem, a wnętrze posiada ogromy i przepiękny barokowy ołtarz. Jest tu też kaplica rodowa Radolińskich.

Po drugiej stronie ulicy znajduje się kino Echo, a w niej kawiarnia Filmowa, którą polecam na obiad, kawę i deser. Jest nastrojowo, pysznie i niedrogo!

A teraz jarociński rynek. Wspominałam już, że remonty nawierzchni jeszcze trwają i to nam utrudniło zwiedzanie, ale zza stert płytek można zauważyć ładny ratusz. Zbudowano go w XVIII wielu w miejscu poprzedniego, który uległ spaleniu. Interesujące są jego podcienia okalające cały budynek. Dookoła ładne kamienice i zadbane uliczki. Widać, że część jest po zakończonych właśnie remontach.

RYNEK PO REMONCIE (2024).

Wracamy do auta. Po drodze jeszcze jeden symbol jarocińskich festiwali – popularny pomnik Glana. Na zdjęciach mamy go w letniej i jesiennej odsłonie.

Możemy wracać. To był szarobury listopadowy dzień, ale jakże wesoły i doskonale spędzony, urozmaicony jarocińskimi atrakcjami, których w tym mieście nie spodziewałam się zastać.