Muzeum Wsi Opolskiej w Opolu.

 

Muzeum Wsi Opolskiej to właściwie skansen pokazujący dawną zabudowę wiejską z subregionu opolskiego. Na rozległym terenie, kilka kilometrów od centrum Opola, zgromadzono ponad sześćdziesiąt obiektów by ocalić pamiątki przeszłości od zniszczenia i zapomnienia.

Muzeum udostępnione jest zwiedzającym już od ponad pięćdziesięciu lat i od tamtego czasu jest powiększane i wyposażane w nowe nabytki. Znajdziemy tu kompletne zagrody wiejskie z chałupami, chlewikami i stodołami, a także ogródkami i poletkami. Najstarsze pochodzą z XVIII wieku. Mieszkali w niej chłopi o różnym statusie społecznym: młynarz czy stróż. Są również zagrody gburskie, czyli bogatych chłopów, wyróżniające się wśród skansenowej zabudowy.

Na tej wspaniale odtworzonej wsi jest też kościół z początków XVII wieku, kapliczki słupowe, spichlerze, okazały młyn, do którego specjalnie doprowadzono strumień, wieże-dzwonnice, pasieka, kuźnia, gołębniki i wiatraki-koźlaki. Oprócz tego mamy budynki do realizacji zająć dydaktycznych. Ciekawe i już raczej niespotykane obiekty!

Muzeum czynne jest od kwietnia, wtedy można zobaczyć też kompletne wyposażenie wnętrz oraz narzędzia. W pozostałym czasie możliwy jest tylko spacer po całym terenie, jednak i on dostarcza wielu wrażeń, bo jest to miejsce, w którym czas się zatrzymał. My byliśmy na początki marca, ale i tak byliśmy zauroczeni ciszą i magią tego miejsca i uratowanej zabudowy.

Przed muzeum jest długi parking, a budynek wejściowy z kasami jest całkiem nowy. Choć widać jego nowoczesność z przeszkleniami, to jednak pobudowano go z zachowaniem tradycji wkomponowując w jego architekturę łupane drewno. Jest tu też sklepik z pamiątkami  oraz toalety.  

Spacerujemy dookoła skansenu, jesteśmy nielicznymi zwiedzającymi w ten niedzielny, marcowy poranek, a prowadzą nas przygotowane oznakowania oraz informator kupiony z biletem w kasie. Na zwiedzanych obiektach również są opisy, choć nie na wszystkich, ale widać, że przygotowania do sezonu idą pełną parą. Podziwiamy domy, z których większość ma drewnianą zabudowę z charakterystycznym łupanym gontem lub kryte słomą, widać bogate detale konstrukcyjne stolarki drzwiowej i okiennej, belki z inskrypcjami czy pięknymi werandami. W jednej z zagród witamy się owcami i kozami, na których zwiedzający nie robią żadnego wrażenia.

Minęła godzinka i cały 10 ha obszar obeszliśmy wytyczoną polną drogą. W sezonie zajmie to więcej czasu, bo oprócz podziwiania wnętrz, można przysiąść w restauracji znajdującej się w klimatycznej chałupie, która jednak teraz jeszcze była nieczynna.

 

Lubię skanseny, ich ciekawą architekturę charakterystyczną dla danego regionu, zapach drewnianych domów, ławeczki przed nimi, drewniane opłotki czy małe ogródki z dawnymi gatunkami kwiatów. W jednej chwili przenoszę się w nich do krainy naszych przodków, którzy żyli biedniej, ale na pewno radośniej, w wielopokoleniowych rodzinach, ze swoimi radościami i strapieniami. Tak, czas się w tu zatrzymał…