Valldemossa – kamienne miasteczko w górach. Majorka.

 

Drugi wpis z naszego majowego wyjazdu na Majorkę dotyczy miejsca, które jest tak wspaniałe, że do dziś nie mogę opanować zachwytu i radości z tego, że tam się znalazłam i je zobaczyłam. Valldemossa to miejsce, w którym się zakochałam, o czym świadczy ilość zamieszczonych dziś zdjęć. Bo trudno spacerować tu bez chęci uwiecznienia kolejnego napotkanego fantastycznego miejsca!

Już sam dojazd wąskimi drogami do tego położonego wśród gór Serra de Tramuntana miasteczka wzbudza wiele zachwytu, bowiem najpierw podziwiamy piękne górskie widoki, potem zauważamy urokliwie wpisaną w jego zbocza kamienną zabudowę Valldemossy z położonymi tarasowo ogrodami. Leży ona kilkanaście kilometrów od stolicy wyspy – Palmy i można tam się dostać lokalną komunikacją. My byliśmy tam z grupą wycieczkową, jednak po krótkim wstępie na temat historii miasteczka mogliśmy penetrować je sami. Nie jest duże, ale ileż w nim uroku!

Zadbane wiekowe, kamienne domy w kolorze ochry z zielonymi drzwiami i okiennicami; wąskie, kamienne uliczki pnące się w górę lub w dół udekorowane donicami z kolorowymi kwiatami dodają miasteczku niebywałego uroku. Trudno to opisać, nawet fotografie nie oddają tego czegoś, co tu można poczuć.

Jego początki sięgają XIV wieku, bowiem wtedy król Królestwa Majorki Jakub II kazał wybudować tu pałac dla swego następcy - syna Sancha, który cierpiał na astmę, ale w górach czuł się lepiej, więc spędzał w nim dużo czasu. Kiedy Sancho zmarł bezpotomnie budowla została przekazana zakonowi kartuzów, a ci zamienili pałac w klasztor, który później jeszcze rozbudowali. Wokół powstało miasteczko.

Dziś więc na pierwszy plan wysuwają się wieże dwóch kościołów. Jednym z nich jest ten z piękną końcówką wieży pokrytą niebieskimi płytkami należący niegdyś właśnie do zakonu kartuzów. W zadbanym ogrodzie za świątynią wita nas popiersie Fryderyka Chopina, który mieszkał tutaj z George Sand w 1838 roku.

Przed świątynią jest duży plac miejski, któremu cień dają rozłożyste drzewa. Wokół wiele restauracji i sklepów. Trzeba tu spróbować pysznych lokalnych bułeczek coca de patata wypiekanych z mąki ziemniaczanej oraz lokalnych likierów, potem zwiedzić te miejsca, które historię miasteczka zbudowały czyli znajdujący się przy placu kompleks klasztorny.

Klasztor kartuzów funkcjonował do 1835 roku, ale do dziś zachował swój ascetyczny charakter. Surowe mury, cisza i prostota przybliżają zwiedzającym jego dawny klimat. Dziś możemy zobaczyć w nim pałac Sancha z 1309 roku, piękny kościół kartuzów, krużganki z białym łukami prowadzące do mnisich cel, w dwóch z nich są pamiątki po Chopinie, starą aptekę, muzeum miejskie oraz galerię sztuki współczesnej.

Pałac króla Sancha I z 1309 roku jest mało widoczny od strony placu w ciasnej miejskiej zabudowie, ale po przekroczeniu jednego z wejść przenosimy się daleko w czasie, choć pamiątek po dawnych lokatorach pozostało niewiele. Tu przemawia stylowa architektura: wieża obronna, krużganki, wewnętrzny ogród, piękna klatka schodowa, zdobione sklepienia czy freski. Zakupiony w kasie przy wejściu bilet za 12 € z odpowiednią bransoletką na ręku upoważnia do zwiedzania pozostałych klasztornych zabudowań.

Kościół Dzieciątka Jezus z Nazaretu kartuzi zbudowali w połowie XVIII wieku. Wewnątrz można zobaczyć piękne sklepienie kolebkowe z freskami, które namalował zakonnik Manuel Bayeu, szwagier Goi. Ciekawe są również posadzki oraz stalle modlitewne usytuowane w tylnej części świątyni.

Po wyjściu z kościoła mijamy starą aptekę z dawnymi naczyniami, pojemnikami, surowcami i lekarstwami. Pojemniki mają interesujące etykiety w kształcie serca, ponieważ zawierają medykamenty pobudzające żołądek  i serce.

Potem idąc długim klasztornym korytarzem mijamy cele, które mnisi zamieszkiwali przez 400 lat. Wiele z nich ma taras z ogródkiem, wiszący wysoko nad doliną, z którego są spektakularne widoki. W małych ogródkach mnisi uprawiali warzywa i zioła na własne potrzeby.

W celi numer 2 i numer 4 (w tej obowiązuje osobny bilet za 5€) zobaczymy pamiątki po Fryderyku Chopinie i George Sand, bowiem zamieszkiwali jedną z tych cel (trwają spory którą!) podczas pobytu na wyspie od 28 grudnia 1838 roku do lutego przyszłego roku. Zgromadzono tu partytury, zapiski, korespondencję związaną z pobytem na wyspie, meble oraz pianina Chopina. Jedno, na którym tam tworzył oraz drugie z wytwórni Pleyel, które dotarło później. Jest też grzebień kompozytora, jego pośmiertna maska i odcisk dłoni. Wyjątkowo deszczowy czas pobytu nie służył jednak zdrowiu kompozytora. Napisał nawet tutaj słynne preludium Deszczowe. Latem w kilku miejscach zabudowań klasztornych odbywają się koncerty jego muzyki. Mamy więc taki ciekawy polski akcent. George Sand napisała w czasie pobytu książkę Zima na Majorce, która przetłumaczona na wiele języków sprzedawana jest tutaj do dziś.

Przy końcu klasztornego korytarza znajduje się Muzeum Miejskie, w którym zobaczymy nadal działającą XVII-wieczną prasę drukarską z ponad tysiącem klocków drzeworytowych, galerię obrazów, których motywem przewodnim są Serra de Tramuntana, są też materiały na temat wyspy zakochanego w Majorce bez pamięci arcyksięcia Ludwika Salvatora Habsburga. Stworzył on w drugiej połowie XIX wieku obszerne dzieło (dziewięć tomów) na temat krajobrazu, zwyczajów i kultury Balearów, a wiele ilustracji  wykonał sam, co świadczy o jego artystycznej duszy.

Sala poświęcona sztuce współczesnej zawiera dzieła wielu uznanych artystów, w tym nawet prace Pabla Picassa, a na piętrze plakaty Joana Miró.

Oprócz tego klasztornego kompleksu w Valldemossie jest jeszcze druga świątynia, z górującą nad miastem wieżą. Ta nosi wezwanie św. Bartłomieja Apostoła i pochodzi z XIII wieku. Rozbudowywana później wiele razy zachowała jednak swój dawny klimat i urok.

Wędrując wąskimi uliczkami miasteczka zauważymy na każdym budynku ręcznie malowane kolorowe kafelki. Wiążą się one ze wspomnieniem patronki Valldemossy, świętej i wizjonerki – Cataliny (Katarzyny) Thomas. Przedstawiają one sceny z jej trudnego życia, a umieszczone na budynku są prośbą jej mieszkańców o opiekę, wstawiennictwo i ochronę.

Catalina Thomas tutaj się urodziła (XVI wiek). W miejscu narodzin, za kościołem św. Bartłomieja, mieści się kaplica z jej figurą, a obok także jej pomnik. Miała smutne dzieciństwo, bowiem została wcześnie osierocona i musiała pracować na swoje utrzymanie. Była pasterką i służącą, codziennie chodziła do stolicy do kościoła. Chciała wstąpić do zakonu, ale nie miała żadnych środków, które trzeba było wnieść tam w wianie. Widząc jej pobożność okoliczny proboszcz zrobił to za nią i wtedy mogła spełnić swe pragnienia. Wstąpiła do zakonu augustianek w Palmie i tam spędziła resztę życia. W tamtejszym kościele św. Marii Magdaleny jest też pochowana, a jej ciało do dziś nie ulega rozkładowi. W obu świątyniach Valldemossy są o niej wspomnienia.

To tyle na temat atrakcji tego niedużego miasteczka. Wiele ich, jak na jego wielkość!  Tak… Tam można się zatracić i zapomnieć o czasie. Czy choć trochę poczuliście jego wyjątkowy i niezwykły klimat?