Aleja Dębów w Kazimierzu Biskupim.

Kazimierskie lasy pamiętają bardzo dawne czasy. Są pozostałością prastarej puszczy, przez którą wiódł szlak drogowy z Gniezna do Kalisza. Podróżowali nim zwykli ludzie oraz królowie i inni ważni dostojnicy. Przyroda otaczająca trakt była niemym świadkiem długiej historii naszej miejscowości. Szkoda, że nie potrafi opowiedzieć tego, co widziała! I tak jest do dzisiaj, bowiem tamtą trasą i dziś biegną szlaki turystyczne: piesze i rowerowe. Ja często je pokonuję właśnie na rowerze. Są atrakcyjne i geograficznie, i przyrodniczo. Po przechodzących lodowcach zostały morenowe wzniesienia, które trzeba pokonać podczas jazdy, a kiedy czuję się zmęczona mogę odpocząć i podziwiać przyrodę albo urokliwe jeziorka polodowcowe. 

UROKLIWE JEZIORO SKĄPE.

Jednak chyba największe wrażenie robiły kilkusetletnie dęby – pomniki historii. Dostojnie rosły przy trakcie, a swoją rozłożystością i wysokością przypominały o odległej historii Polski, uświadamiały nam także przemijający czas. Trwały tak pięćset, czy siedemset lat. Jeszcze kilka lat temu stały w szeregu, jak rycerze strzegący traktu, choć było już widać po niektórych upływ czasu. Dziś umierają, giną jeden po drugim, w szybkim tempie! Jakby nie wytrzymały zderzenia ze współczesną rzeczywistością! A mnie jest bardzo przykro, że jestem świadkiem ich konania. Przecież mamy w Polsce dęby starsze, takie, które przeżyły 800 lat (np. dąb Bolesław koło Ustronia Morskiego). Dlaczego więc nasze się poddały? 

Zaopatrzone kiedyś tabliczkami „Pomnik Przyrody” tworzyły historyczną Aleję Dębów i były jedną z atrakcji naszej miejscowości, wymienianą w opisach i przewodnikach turystycznych. Dziś wspomniane tabliczki pozostały zaledwie na dwóch drzewach. Pozostałe poddały się naturze!!! Naprawdę smutny widok!

Tak zmienia się historia i geografia mojej „małej ojczyzny”! Szkoda!!!