Coś dla małych i dużych – muzea w Krynicy Zdroju.

Tak, wiem, nie wszyscy lubią muzea! Ja jednak należę do tych, którzy je bardzo lubią, gdyż każde jest inne i jest w nich zamknięty kawał niesamowitej historii. Poza tym można znaleźć tu wspaniałe perełki, o których nie pomyślałoby się nawet, że w ogóle takie były. Takie szczególnie interesujące muzeum będzie we wpisie o Wieliczce: o przepięknych solniczkach i ich wielkim kiedyś znaczeniu. A dziś o ciekawych muzeach krynickich.

MUZEUM ZABAWEK

Pierwsze jest reklamowane jako podróż w czasie dla wszystkich pokoleń, a chodzi tu o Muzeum Zabawek. Mieści się ono w obszernej piwnicy jednego z budynków Nowych Łazienek Mineralnych przy ulicy Piłsudskiego. Tam w kilku salach pięknie wyeksponowany jest wspaniały, miniaturowy świat, który pozwala współczesnym dzieciom poznać zabawki rodziców, dziadków czy pradziadków, a im samym przypomnieć sobie smak dzieciństwa.

Na te wspomnienia składa się przeszło trzy tysiące eksponatów z różnych zakątków świata. I każdy, bez względu na wiek, odnajdzie tutaj coś intrygującego, bo każda zabawka to dzieło sztuki, które stanowi cenne dziedzictwo kulturowe, a i na historię można tu spojrzeć z innej, dziecięcej perspektywy. W zbiorach znalazłam takie, którymi sama się bawiłam oraz wiele takich, które otwierały mi szeroko oczy ze zdumienia, bo moich rodziców na pewno nie byłoby na nie stać albo ich w Polsce po prostu nie było w dobie mojego dorastania. Wiele widziałam pierwszy raz na oczy!

Są tu zbiory prehistoryczne, a także wiele z XIX i XX stulecia. Można podziwiać piękne lalki, mebelki dla nich, teatrzyki domowe, zabawki militarne, blaszane, optyczne, samograje, pierwsze klocki lego i lalki Barbie, no i mnóstwo misiów. Wszystkie pięknie wyeksponowane są w gablotach,  z gustownie dobranym tłem. Niektóre można wprawić w ruch i bawić się, jak w czasach dzieciństwa, co też czyniliśmy! Jest tu też kompletnie wyposażona klasa szkolna, którą ja jeszcze pamiętam z moich lat szkolnych, a co dziś może być szokiem dla młodszego pokolenia.

Zdecydowanie warto tu zajrzeć i poświęcić godzinkę czasu. Fajne wrażenia i super przygoda! No i stwierdziłam, że kiedyś robiono ładniejsze i mocniejsze zabawki (droższe też!), bo dotrwały do dzisiejszych czasów (współczesne raczej nie przetrwają!).

MUZEUM NIKIFORA

Następne krynickie muzeum poświęcone jest jego mieszkańcowi, nazywanemu Łemko z Krynicy, który nie potrafił żyć nigdzie indziej. Wiele podróżował koleją, jednak zawsze tu wracał. Ta bardzo ciekawa postać to Nikifor Krynicki. Powstał o nim nawet obsypany nagrodami film „Mój Nikifor", a grała go doskonale... Krystyna Feldman.

Ten malarz uliczny, prymitywista, w dodatku samouk urodził się tutaj w 1895 roku. Spotkać go było można siedzącego codziennie na murku w centrum miasta, z rozłożonym skromnym warsztatem pracy jak całkowicie pochłonięty oddawał się pracy twórczej. Ponieważ miał wadę słuchu i wymowy uważany był za upośledzonego i odrzucony przez społeczeństwo. A od ciągłych zaczepek dzieciaków bronił go wierny towarzysz – pies. Obu można spotkać i dziś siedzących na parkowym murku.

Malarstwo było jego wielką pasją, oddawał się mu bez końca, ale jego prace nie cieszyły się zbytem i zrozumieniem. Został zauważony dopiero w 1930 roku przez ukraińskiego malarza Romana Turyna, potem opieką objęli go mecenasi sztuki – Andrzej i Ella Banachowie i to oni zorganizowali mu pierwsze wystawy. Od 1962 roku opiekę prawną zaczął sprawować nad nim malarz Marian Włosiński (w filmie wspaniale pokazano łączące ich relacje)  i to dopiero wtedy wydano mu akt urodzenia i dane personalne: Nikifor Krynicki. Wcześniej nie widniał bowiem w żadnych księgach i nie posiadał dokumentów.

I to dzięki niemu odbyło się wiele wystaw prac Nikifora na całym świecie. Od wtedy obok malarza zawsze była kartka z informacją, którą mu ktoś napisał, bo sam był niepiśmienny: Nazywam się Nikifor z Krynicy, albo i Matejko. Jestem malarzem ludowym, prymitywnym, nie uczyłem się nigdy sztuki malowania, dlatego obrazy moje wyglądają inaczej niż dzieła znakomitych moich kolegów z Akademii. Ale i tak ceniony jestem na całym świecie. Dlatego jeśli chcecie mieć piękną „Pamiątkę z Krynicy” okażcie mi swoje dobre serce. Włosiński zatroszczył się również o to, aby po śmierci artysty jego prace zostały dobrze zachowane i zapamiętane przez przyszłe pokolenia. 

Dlatego dziś w centrum miasta, w pięknej, błękitnej, drewnianej XIX-wiecznej willi Romanówka jest nowoczesne Muzeum Nikifora. Nie tylko jego kilkudziesięciu  prac: akwareli, gwaszów, malowanych kredką czy szkiców. Są tu także publikacje i film poświęcone malarzowi, jego fotografie oraz osobiste rzeczy, np. sfatygowana walizeczka, która zawierała jego warsztat malarski.

Nikifor zapisał się na stałe w historii sztuki polskiej i światowej. Jego obrazy tzw. sztuki naiwnej są ozdobami kolekcji wielu muzeów i galerii na całym świecie. I choć pod koniec życia był wreszcie ceniony i nie zaznawał już biedy, to w jego stylu życia nie zmieniło się absolutnie nic. Bardzo niezwykły i wyjątkowy człowiek! I ogromnie cieszę się, że mogłam lepiej poznać jego historię i twórczość! 

SZKICE OKOLICZNYCH CERKWI ZE SZKICOWNIKA.

HOTEL UZDROWISKOWY W KRYNICY.

KRAKÓW.

WIEŻA BABEL.

STARÓWKA W WARSZAWIE.

SYNAGOGA W TARNOWIE.

NAJPOPULARNIEJSZY - AUTOPORTRET POTRÓJNY.

Wszystkim czytającym życzę sympatycznego tygodnia! 

A następny wpis będzie również z Krynicy, ale widzianej z góry. 

Zapraszam!