Powstanie styczniowe na kazimierskiej ziemi.

 

Jeszcze nie pisałam na blogu o wydarzeniach, które miały miejsce na naszych ziemiach w marcu 1863 roku. Chodzi o powstanie styczniowe, bo w bliższej i dalszej okolicy trwały wtedy ciężkie starcia powstańców z wojskami rosyjskimi. Niedaleko Kazimierza Biskupiego były trzy potyczki w marcu: pod Bieniszewem, Olszowym Młynem i pod Dobrosołowem. W tym roku minęło 160 lat od tamtych wydarzeń, a rok 2023 został w naszej gminie ROKIEM POWSTANIA STYCZNIOWEGO NA ZIEMI KAZIMIERSKIEJ.

Towarzyszyły temu różnego rodzaju wydarzenia: prelekcje, sesje naukowe, wystawy, konferencje naukowe, konkursy, rajd rowerowy i pieszy. Miały one na celu przypomnieć starszemu, a uświadomić młodszemu pokoleniu, jak nasi przodkowie zmagali się z zaborcami, by wyrzucić ich z naszych ziem i nazwa Polska mogła wrócić na mapy świata. Pamięć o naszych przodkach jest elementem naszej tożsamości narodowej, a przekazywanie jej młodszemu pokoleniu jest naszym obowiązkiem. Powinniśmy być dumni, że nasza Ojczyzna jest wolna, bowiem wielu walczących oddało za nią swoje życie. 

Po tych, którzy zginęli pozostały wyjątkowe pomniki historii. To wojenne groby powstańców styczniowych. W naszej gminie są trzy, w miejscach, gdzie toczyły się wspomniane bitwy. Jeden upamiętniający poległych w bitwie pod Bieniszewem, drugi pod Olszowym Młynem. Na obu narodowe wiązanki i palące się dziś znicze, ale są one trudno dostępne w lesie, nawet na rowerze, i słabo oznaczone.

LAS SMUCZYN.

OLSZOWY MŁYN.

DZIESIĘĆ LAT TEMU BYŁO CZYTELNIE!

Ten w Dobrosołowie znajduje się na cmentarzu, jest zadbany i ładnie opisany. Wielu spoczywających w tych mogiłach znamy z imienia i nazwiska, wielu to ofiary bezimienne. Nam pozostaje o te groby dbać i czasem zapalić znicz, by uhonorować ich pamięć.

Powinnością moją jest wspomnieć, że dowódcą oddziałów na naszych zachodnich krańcach Królestwa Polskiego był niezwykły człowiek - pułkownik Kazimierz Mielęcki. Ten urodzony w Karnie (między Zbąszyniem a Wolsztynem) syn ziemianina wielkopolskiego Prota Piusa Mielęckiego, oficera z czasów napoleońskich i majora jazdy poznańskiej z powstania listopadowego, miał w chwili wybuchu powstania 1863 roku zaledwie 26 lat. Trzy lata wcześniej poślubił Salomeę z Pągowskich z niedalekich okolic. Był szczęśliwie zakochany i miał dwie córeczki.

Jednak na wieść o wybuchu powstania przyłączył się do niego jako jeden z pierwszych ziemian. Służył co prawda wcześniej w poznańskim pruskim pułku huzarów, ale doświadczenia wojskowego raczej nie miał, choćby z racji na młody wiek. Okazał się jednak jednym z najdzielniejszych dowódców, a na podkomendnych robił bardzo dobre wrażenie. Dostrzeżono jego zaangażowanie, pomysłowość i ogromnego ducha walki, więc Rząd Narodowy (tajny organ władz powstania) mianował go pułkownikiem i naczelnikiem sił zbrojnych województwa mazowieckiego. Pułkownik Mielęcki prowadził działania bojowe ze zmiennym szczęściem do 22 marca, bowiem wtedy, podczas bitwy pod Olszowym Młynem (zwanym Olszakiem) lub nieco dalej pod Mikorzynem (różnie źródła podają) został ranny w kręgosłup i wywieziony do Księstwa Poznańskiego. Zmarł w lipcu tego roku w Mamliczu koło Łabiszyna. Jego uroczysty pogrzeb zorganizowała 13 lipca rodzina Skórzewskich, a zgromadziło się na nim 10 tyś. ludzi, aby przy palących się beczkach smoły oddać mu hołd (WIKIPEDIA). Odwiedziłam go na cmentarzu w Łabiszynie (pod Bydgoszczą), aby zapalić mu symboliczną lampkę i oddać hołd jego poświęceniu i odwadze.

Cześć jego pamięci, cześć pamięci wszystkim poległym za wolność naszej Ojczyzny!