Muzeum Majoliki w Nieborowie.

Majątek w Nieborowie, po przejęciu przez Radziwiłłów, był dobrze prowadzony, nowoczesny i bogaty. Kolejni właściciele wprowadzali swoje zmiany i nowe pomysły, zgodnie z europejskimi trendami, by jeszcze swój status polepszyć. Tak było do połowy XIX wieku, kiedy jeden z potomków, prowadzący hulaszczy tryb życia, doprowadził go do ruiny. Wtedy dobra odkupił jego bratanek – Michał Piotr Radziwiłł, wielki patriota, społecznik, artysta i mecenas sztuki. Postanowił odbudować majątek zakładając tu w 1881 roku Manufakturę Majoliki, zgodnie z najlepszymi zachodnimi wzorcami. Zaadoptował do tego celu dawny browar. Do dziś zachowały się w tym ciekawym obiekcie pomieszczenia wejściowe i hala produkcyjna, w których współcześnie stworzono muzeum majoliki. Budynek stoi w pałacowym ogrodzie, po prawej stronie od głównego wejścia. 

Majolika to rodzaj fajansowej ceramiki (mniej szlachetny od porcelany) wykonywany z miejscowej glinki, odciskany lub wytaczany na kole, którą potem wypalano i powlekano specjalną, nieprzezroczystą glazurą. Malowano to potem barwnym szkliwem o bogatej kolorystyce lub jednokolorowo.

Oprócz tego, że korzystano z lokalnego surowca, to zatrudniano przy produkcji talenty z okolicznych wsi i dobrze im za pracę płacono. Nawet sam książę zajmował się projektowaniem i malowaniem majoliki. Działalność manufaktury okazała się dobrym pomysłem i spotkała się z dużym zainteresowaniem. Katalog wyrobów był bardzo bogaty. Wyrabiano różnorodne kafle piecowe, płytki ścienne i posadzki o bogatej ornamentyce, a szczególnie talerze dekoracyjne oraz ozdobne naczynia. Wyroby te posiadały znak fabryczny - monogram MPR (Michał Piotr Radziwiłł) zwieńczony książęcą mitrą. Fabryka swoje przedstawicielstwa miała na terenie Polski i za jej granicami. A produkty sprzedawane były w całej Europie. Produkcja trwała do 1897 roku, potem ją zamknięto. 

Wskrzeszano ją później kilka razy, a niedawno przejęli ją znów potomkowie założyciela, ale jest to produkcja na małą skalę, raczej rękodzieło artystyczne. Piękne produkty, z książęcą sygnaturką, można kupić w przypałacowym sklepie, a te dawne zachowano w pałacowych wnętrzach oraz w muzeum majoliki. Są ciekawe, oryginalne i bardzo kolorowe, bardzo ładnie wyeksponowane.

Działalność nieborowskiej manufaktury była bardzo ważnym wydarzeniem w dziejach polskiej ceramiki, gdyż znalazły się tu nowe formy artystyczne (wiele z polskim motywami) i w dodatku, zgodnie z duchem epoki, zastosowano pozytywistyczną pracę u podstaw, czyli ideały końca XIX wieku.

Wystawione przedmioty są ciekawym świadectwem artystycznym tamtej kultury i epoki. Podobają mi się te piękne, staranne, bardzo kolorowe wyroby i z przyjemnością je podziwiałam!

Zobaczcie też historię Nieborowa:

Rezydencja Radziwiłłów.